Σήμερα είναι ο πιο πολυτελής δρόμος της Αθήνας. Το 1978 έγινε ο πρώτος πεζόδρομος στο κέντρο. Κι όμως, κάποτε συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο και την έλεγαν «Χεζοπόταμο». Η οδός Βουκουρεστίου ξεκινά από την οδό Σταδίου και «ανηφορίζει» τον λόφο μέχρι να φτάσει στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, στην οδό Ηλία Ρογκάκου. Θεωρείται ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας και θα μπορούσε να είναι κάτι σαν την δική μας Montenapoleone ή η αθηναϊκή Bond Street αν ήταν κάπως πιο καθαρή, κάπως πιο φροντισμένη… αλλά δεν είναι.
Ήδη από την δεκαετία του 1950 η Βουκουρεστίου είχε καθιερωθεί ως προορισμός για αγορές πολυτελείας αλλά και για διασκέδαση επιπέδου με ιστορικά meeting points όπως το Zonars, το καφέ Brazilian και το εμβληματικό θέατρο «Παλλάς». Το 1978, η Βουκουρεστίου έγινε ο πρώτος πεζόδρομος της Αθήνας, γεγονός που οι καταστηματάρχες του δρόμου καλοδέχτηκαν και φρόντισαν να το αξιοποιήσουν κατάλληλα. Εντελώς αντίθετη ανταπόκριση, δηλαδή, από την πεζοδρόμηση της Ερμού το 1997 που ξεσήκωσε άγριες αντιδράσεις, διαδηλώσεις και μαύρες σημαίες πένθους για το τέλος της εμπορικής ζωής του κέντρου.
Το παλαιότερο όνομα του δρόμου ήταν «οδός Αγχέσμου», από την ομώνυμη χαμηλότερη κορυφή του Λυκαβηττού. Γι’ αυτό και υπάρχει ακριβώς δίπλα η οδός «Λυκαβηττού» — για να τιμήσει και τις δύο κορυφές του λόφου, όπου καταλήγουν οι αντίστοιχοι δρόμοι.
4 φορές άλλαξε όνομα ο δρόμος τον 20ο αιώνα.
Ακόμα παλιότερα, η κατηφόρα ήταν γνωστή ως «Χεζοπόταμος» (με το μπαρδόν), με τα νερά της βροχής να καταλήγουν στο ρέμα του «Βοϊδοπνίχτη» (σημερινή οδός Σταδίου). Το 1914, ο δρόμος μετονομάστηκε σε «Βουκουρεστίου», πιθανότατα προς τιμήν της Συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1913, με την οποία ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα περιοχές της Μακεδονίας και της Ηπείρου αλλά και η Κρήτη. Ήταν επίσης και μια προσπάθεια να τιμηθεί η φιλία Ελλάδας-Ρουμανίας και η δραστήρια και οικονομικά ακμαία ελληνική παροικία της Ρουμανικής πρωτεύουσας.
Την περίοδο 1946-1961, τμήμα της οδού μετονομάστηκε σε «οδός Στρατάρχου Γιαν Σματς», προς τιμήν του διαβόητου Νοτιοαφρικανού πρωθυπουργού και υποστηρικτή του φυλετικού διαχωρισμού (γνωστό και ως Apartheid). Η επίσημη αιτιολόγηση για την μετονομασία ήταν ότι ο Σματς, κατά την περίοδο της Κατοχής και της απελευθέρωσης, υποστήριξε τις ελληνικές θέσεις στους διεθνείς οργανισμούς. Είναι όμως απίθανο να μην έπαιξε ρόλο και η ένθερμη (μέχρι παρεξηγήσεως) φιλία του με τη Φρειδερίκη, που αναπτύχθηκε στη διάρκεια της Κατοχής όταν η βασίλισσα είχε καταφύγει στο Κέιπ Τάουν. Ο Σματς, μάλιστα, είχε βαφτίσει και το τρίτο παιδί του Παύλου και της Φρειδερίκης, την Ειρήνη.
Εμβληματικά καφέ, χρυσοχοεία και high luxury brands
Ο δρόμος, σήμερα, είναι σημαντική θεατρική «πιάτσα» και φιλοξενεί τρία σημαντικά θέατρα. «Αθηνών», «Βρετάνια» και «Παλλάς». Το θέατρο «Παλλάς», όπως υποδηλώνει και το λογότυπό στην είσοδο, παίρνει το όνομά του από την «Παλλάδα» Αθηνά. Άνοιξε τις πόρτες του το 1932 με την οπερέτα του Γιόχαν Στράους (υιού) «Νυχτερίδα» (Die Fledermaus). Τα δύο εμβληματικά καφέ της οδού (στο πεζοδρομημένο τμήμα της) συνεχίζουν να λειτουργούν αλλά με διαφορετικά ονόματα! Το Zonar’s (που εγκαινιάστηκε στο 1940, τη μέρα του τορπιλισμού της «Έλλης») ανακαινίστηκε από τους αδερφούς Πανά «σε σκηνογραφική επιμέλεια του Διονύση Φωτόπουλου (!) και λειτουργεί ως «Athénée». Το θρυλικό «Brazilian», το στέκι της ελληνικής διανόησης, που πρώτο σερβίρισε εσπρέσο και καφέ φίλτρου στην Αθήνα, λειτουργεί σήμερα ως καφέ «Clemente VIII» και παίρνει το όνομά του από τον Κλήμη τον 8ο, (1536-1605) τον πάπα που ευλόγησε το νεοφερμένο (και δαιμονοποιημένο μέχρι τότε) ρόφημα του καφέ και συνέβαλε στην καθιέρωσή του.
Πηγή : Andro.gr
