Το Dopios άνοιξε πρόσφατα στη Γλυφάδα, στη συμβολή της Λαοδίκης και της Φαναρίου. Είναι το δεύτερο μαγαζί του brand, μετά το πρώτο δίπλα στους Αγίους Θεοδώρους στο κέντρο της Αθήνας. Στην κουζίνα ο Χριστόφορος Πέσκιας, με κοινό μενού και τιμές και στα δύο σημεία — σαν να μην άλλαξε τίποτα πέρα από τη γειτονιά.
Μόλις δύο εβδομάδες ανοιχτό, κι όμως το Dopios στη Γλυφάδα —το μικρό αδερφάκι (ή, αν προτιμάτε, το πιο νότιο sequel) του πρώτου Dopios στο κέντρο της Αθήνας— το νέο εγχείρημα με την υπογραφή του Χριστόφορου Πέσκια που συνασπίζεται και εδώ με την οικογένεια Πιτσιλή, δείχνει ήδη έναν εντυπωσιακό βαθμό ωριμότητας. Είναι σαν να λέει “ξέρω τι είμαι” — ένα progressive μεζεδοπωλείο που τιμά την ελληνική γεύση, χωρίς να κολλά στα τετριμμένα.
Ο Πέσκιας —με όρεξη που σχεδόν ακούς μέσα από τα πιάτα— προσεγγίζει τον παραδοσιακό μεζέ με σεβασμό και ζυγισμένη δημιουργικότητα, αλλά και με μια αδιόρατη fusion τόλμη που δεν αλλοιώνει την αυθεντικότητα. Καθώς δοκίμαζα τις πρώτες μπουκιές, πέρασε από το μυαλό μου μια σκέψη που μοιάζει σχεδόν παράταιρη με την εποχή: Ξέρω πως δεν είναι καιρός για πρίγκιπες και μεγάλα όνειρα — ή μήπως τελικά είναι; Γιατί αν μπορείς να δώσεις τόση αξία στον ταπεινό μεζέ, τότε ίσως έχεις μέσα σου όλα τα απαραίτητα για να ξαναχτίσεις κάτι μεγάλο.
Το Dopios της Γλυφάδας θυμίζει αστικό μπιστρό στην αισθητική του, αλλά κατά κάποιο τρόπο κρατά και τον πυρήνα του μεζεδοπωλείου ζωντανό. Δεν μπήκε στον πειρασμό να προσαρμοστεί «για τα νότια» — ούτε στο ύφος, ούτε στις τιμές. Το μενού παραμένει κοινό, όπως και η φιλοσοφία: ό,τι φτιάχνεται, φτιάχνεται με την ίδια πρόθεση. Είτε κοιτάζει το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων στο κέντρο της Αθήνας, είτε τη Λαοδίκης στη Γλυφάδα, το φαγητό εδώ παραμένει συνεπές — και ουσιαστικό.
Από τις πρώτες λεπτομέρειες που ξεχώρισα ήταν η επιλογή για ψωμί χωρίς γλουτένη — σπάνια προσφέρεται σε εστιατόρια. Το τζατζίκι με αβοκάντο, φόρος τιμής στη σπεσιαλιτέ του Αθηναγόρα Κωστάκου σε κερδίζει με την φίνα του οξύτητα και την πυκνή του υφή. Η ρεγγοσαλάτα ήρθε διπλή — καπνιστό φιλέτο και αλοιφή — και λειτούργησαν ωραία μαζί, δίνοντας ένα πιάτο με όγκο και βάθος. Οι κροκέτες με γραβιέρα και κασέρι ήταν άψογα τηγανισμένες, με καλή ισορροπία και νόστιμο τυρί — αν και το chutney ντομάτας τις «έπνιγε» με την υπερβολική γλύκα του. Στο λουκάνικο Φιλιατρών φάνηκε η πολύ καλή πρώτη ύλη, αλλά χρειαζόταν λίγη περισσότερη υγρασία — κάτι χάθηκε στο ψήσιμο. Αντίθετα, η σαρδέλα με φρέσκια ρίγανη και λαδολέμονο ήταν υποδειγματική. Ψημένη σωστά, με το λαδολέμονο παχύ και φωτεινό, έδειξε πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα πιάτο όταν δεν το φοβάσαι.
Τα γλυκάδια από αρνάκι γάλακτος ήταν μαγειρεμένα με ακρίβεια: τραγανά εκεί που πρέπει, μεστά και ζουμερά στο εσωτερικό. Η σάλτσα κρεατένια, από καυτερές πιπεριές κέρατο, είχε τη σωστή δόση κάψας — καθαρή, χωρίς υπερβολές. Πιάτο που σε κρατά ξύπνιο. Κυριολεκτικά. Τα κεφτεδάκια — τα “καλά όπως του άλλου μαγαζιού”, όπως λέει το μενού, με όλη τη σιγουριά που επιτρέπει το μάρκετινγκ όταν έχεις δίκιο — είναι ακριβώς αυτό: καλά. Ίσως και κάτι παραπάνω. Ο Πέσκιας έχει βάλει την υπογραφή του στο κεφτεδάκι εδώ και χρόνια — και δεν έχει κανέναν λόγο να την αλλάξει. Αφράτα, σωστά τηγανισμένα, μυρωδάτα και με μερακλίδικη γεύση. Τα αρνίσια μπιφτεκάκια με chutney δυόσμου ήταν καλοζυγισμένα, με ωραίο άρωμα και στιβαρή γεύση. Ο “σαν γύρος” — με γιαούρτι, ντομάτα, κρεμμύδι σχάρας και καψαλισμένη πίτα — ήταν απολαυστικός, αλλά του έλειπε λίγη ζουμεράδα για να σταθεί δίπλα στα υπόλοιπα.
Κλείσαμε με δύο γλυκά: μια γαλατόπιτα tres leches, ένα γλυκό που λες “μπράβο” πριν καν το τελειώσεις. Το semifreddo μακεδονικού χαλβά είχε ωραία βάση και είναι πολύ έξυπνη ιδέα, αλλά η καραμέλα καρύδας το βάραινε περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν.
Το Dopios στη Γλυφάδα δεν μπήκε στον κόπο να το παίξει κάτι άλλο. Ήρθε όπως είναι: με το ίδιο μενού, τις ίδιες τιμές και το δικό του προσωπικό στυλ. Έχει τον ίδιο ρυθμό, την ίδια μαγειρική λογική, την ίδια φροντίδα — και μια σχέση ποιότητας-τιμής που δεν τη συναντάς σχεδόν ποτέ στα νότια. Σε μια πόλη που η εστιατορική σκηνή της συχνά αλλάζει χωρίς να ξέρει γιατί, είναι ωραίο να βλέπεις κάτι που μένει ίδιο για τους σωστούς λόγους.
Πηγή : fnl-guide.com
