Η ΟΔΥΝΗΡΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ JENNIFER CONNELLY

20 χρόνια μετά την ερμηνεία της στο «A Beautiful Mind» που της χάρισε το Όσκαρ, παραμένει εκθαμβωτική και -όσο μας αρέσει- απόμακρη. Εύθραυστη και συνάμα σκοτεινή. Πρόσωπο που δεν το ξεχνάς για την πλαστικότητα των χαρακτηριστικών του. Η Τζένιφερ Κόνέλι στα 51 της, έχοντας ήδη 30 χρόνια εμπειρίας στα φώτα της δημοσιότητας, είναι πιο ενδιαφέρουσα από ποτέ.

Πώς είναι να γεννιέσαι μέσα στην πηγή του τεχνητού φωτός; Πώς είναι να ζεις από πολύ νωρίς τη διασημότητα; Για κάποιους είναι ένα βάρος που δεν αντέχεται. Για άλλους είναι ένας μαραθώνιος που κάποια στιγμή σε κουράζει κι άλλοτε σε κρατάει σε διαρκή εγρήγορση. Για την Τζένιφερ Κόνελι είναι μια πραγματικότητα.

 

Η Κόνελι έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μπρος ή πίσω από μια κάμερα. Διαρκώς θεατή, μονίμως εκτεθειμένη στα μάτια των άλλων. Γεννημένη στις 12 Αυγούστου 1970, δέχθηκε πολύ νωρίς στην αστρόσκονη της δημοφιλίας.

Ξεκίνησε την καριέρα της στον χώρο του θεάματος ως παιδικό μοντέλο και γρήγορα στράφηκε στην υποκριτική, κάνοντας τη μεγάλη της επιτυχία στο Labyrinth, στο Requiem for a Dream και φυσικά στο Α Beautiful Mind, όπου έλαβε το βραβείο Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου παίζοντας δίπλα στον Ράσελ Κρόου.

 

Η Κόνελι φάνηκε να αποφεύγει την κατάρα των παιδικών σταρ, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι γλίτωσε εντελώς αλώβητη. Διατήρησε μια επιτυχημένη καριέρα σε όλη της τη ζωή, αλλά είναι μια καριέρα που είχε μερικά σημαντικά σκαμπανεβάσματα. Kατάφερε να βρει την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, συνεχίζοντας να παίζει, αλλά και να περνάει χρόνο με την οικογένειά της. Τον σύντροφό της, επίσης ηθοποιό, Paul Bettany, και τα τρία της παιδιά.

Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δούλεψε πάνω της. Σε τίποτα δεν θυμίζει τα πρώτα της χρόνια στην βιομηχανία του Χόλιγουντ. Οι μεταμορφώσεις της μέσα στις δεκαετίες της προσδίδουν ακόμη και τον χαρακτήρα του χαμαιλέοντα. Τι σχέση μπορεί να έχει με το 10χρονο κοριτσάκι που μπήκε στο χώρο του θεάματος ως μοντέλο;

Πιτσιρίκα ακόμη στο Once Upon a Time in America.

Από πολύ νωρίς συνάντησε την επιτυχία ως μοντέλο και έκανε εμφανίσεις σε περιοδικά και τηλεοπτικές διαφημίσεις. Δεν άργησε να απογειωθεί η καριέρα της ως ηθοποιός στην ταινία Once Upon a Time in America του 1984. Ήταν μόλις 12 ετών όταν πήρε τον ρόλο, ενώ δήλωσε στο Rolling Stone ότι «ήμουν αυτό το μικροσκοπικό, νευρικό, αθυρόστομο πλασματάκι».

 

Στο Rolling Stone αποκάλυψε, επίσης, ότι η ταινία Once Upon a Time in America, στην οποία υποδύθηκε τη νεότερη εκδοχή του χαρακτήρα της Elizabeth McGovern, είναι «μία από τις λίγες ταινίες» της που απολαμβάνει να βλέπει, αφού έχει τόσο λίγο χρόνο στην οθόνη.

Το ότι μπήκε, όμως, νωρίς κάτω από τα φώτα δεν της άφησε ανεπηρέαστη. Σε παλαιότερη συνέντευξή της έχει παραδεχθεί πως υπήρξε «υποανάπτυκτη συναισθηματικά», προσθέτοντας: «Δεν έγινα έφηβη μέχρι τα είκοσί μου». Αυτή είναι ίσως και η αιτία που ανέπτυξε μια σχέση αγάπης/μίσους με τη διασημότητά της. Κάποια στιγμή θα πει στη Vogue: «Η ζωή μου είχε κατά κάποιο τρόπο καπελωθεί από αυτή την καριέρα». Το να μάθει πώς να ισορροπεί την καριέρα της με την ύπαρξη μιας ζωής εκτός δουλειάς ήταν κάτι που θα έπαιρνε χρόνια στην Κόνελι για να το καταλάβει.

 

Η πρώτη μεγάλη είσοδός της στα έγκατα της υποκριτικής γίνεται το 1986 με το Labyrinth του 1986. Η Κόνελι ήταν μόλις 15 ετών όταν συνεργάστηκε με τον Ντέιβιντ Μπόουι. Η ταινία, η οποία περιείχε μερικές σκοτεινές στιγμές, ήταν μια εισπρακτική αποτυχία, αλλά θα γινόταν στη συνέχεια μια κλασική καλτ ταινία. Μετά τον θάνατο του Bowie το 2016, η Connelly μίλησε στο Entertainment Tonight για το πόσο σημαντική ήταν για εκείνη η συνεργασία της με τον Bowie στην ταινία. «Ήταν υπέροχος. Ήταν απλά ένας ωραίος, γλυκός τύπος – έκανε αστεία και ήταν φιλικός με το συνεργείο», είχε πει.

Παρόλο που είχε καθιερωθεί σε νεαρή ηλικία, βρέθηκε να αγωνίζεται να αποδείξει ότι είναι σοβαρή ηθοποιός. Οι περισσότεροι την έβλεπαν ως ένα όμορφο, αλλά επιφανειακό πλάσμα που δεν μπορεί να τα «πει» στις ταινίες. Για τον πολύ κόσμο η παρουσία της στην ζοφερή ταινία Requiem for a Dream έδειξε σε όλους τη σκοτεινή πλευρά της. Εκείνη επιμένει πως το turning point της καριέρας της ήταν το Waking The Dead, με την έννοια ότι πάλεψε πολύ για να είναι στο καστ της ταινίας και πέρασε δύο φορές από οντισιόν για να την επιλέξουν.

 

Και οι δύο ταινίες βγήκαν το 2000 και αποτέλεσαν το προοίμιο γι’ αυτό που συνέβη το 2001 με το A Beautiful Mind. Ηταν μια πορεία προς τα πάνω που της πρόσφερε ένα Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου (στην τελετή του 2002) και την καθιέρωσε ως ηθοποιό που είναι κάτι παραπάνω από μια ακόμη όμορφη παρουσία.

Στο A Beautiful Mind με τον Ράσελ Κρόου. Ταινία που της χάρισε ένα Όσκαρ (britannica.com).

Ύστερα έρχεται η οικογένεια, τα παιδιά, ο Paul Bettany και η ανάγκη να διευθετεί τον χρόνο της χειρουργικά μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Ή, όπως λέει η ίδια, «να μπορείς να ακολουθεί το πρόγραμμα στο ημερολόγιό σου».

 

Αν και στο ενεργητικό της έχει ένα σωρό κωμωδίες, σε κανέναν δεν έρχεται στο μυαλό ως κωμικός ηθοποιός. Τουναντίον, όλοι την θυμούνται για τους σκοτεινούς της ρόλους. Η Κόνελι, χαριτολογώντας, έχει πει πως για όλα φταίνε τα φρύδια της που την κάνουν να δείχνει αυστηρή ακόμη κι όταν δεν το θέλει. «Αν δεν αισθάνομαι θυμωμένη, φαίνομαι λίγο θυμωμένη. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Είναι απλά το πρόσωπό μου». Από την άλλη, παραδέχεται πως τα δράματα είναι πάντα πιο ενδιαφέροντα, αν και στη ζωή της δεν είναι ούτε καταθλιπτική ούτε στερημένη.

 

Φεμινίστρια και συνάμα ακτιβίστρια, η Κόνελι τοποθετείται συχνά δημόσια σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ανισότητα των φύλων στον κόσμο του Χόλιγουντ. Το 2017, ήταν μία από τις ηθοποιούς του αναπτυσσόμενου κινήματος #MeToo που καταδίκασε τον Χάρβεϊ Γουάινστιν. Είχε δηλώσει ευθαρσώς: «Νομίζω ότι καμία γυναίκα δεν πρέπει να υποστεί τέτοιου είδους παραβιάσεις για να βρει ή να διατηρήσει μια δουλειά». Κατήγγειλε τις ενέργειές του ως «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η Κόνελι συχνά δηλώνει απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στη βιομηχανία, σημειώνοντας ότι το είδος των ερωτήσεων που της κάνουν οι δημοσιογράφοι είναι πολύ διαφορετικό από το είδος των ερωτήσεων που αντιμετωπίζει ο σύζυγός της, Paul Bettany. «Κανείς δεν ρωτάει ποτέ τον Paul αν είναι δύσκολο να συνδυάζει τη δουλειά με την οικογένεια».

 

Έπειτα από 30 χρόνια στη βιομηχανία, η Κόνελι δείχνει να είναι πιο ώριμη από ποτέ, να έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό της, να μπορεί να τοποθετήσει τη δημόσια εικόνα της εκεί που πρέπει και να αφήνει την ιδιωτική της σφαίρα μακριά από τα φώτα. Είναι κι αυτό μια μικρή κατάκτηση.

Πηγή: Andro.gr