«Ο ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ», ΚΡΙΤΙΚΗ

Πειστικό μυστήριο, στρωτή ανάπτυξη πλοκής, ρεαλιστική ατμόσφαιρα κι ένας ενδιαφέρων πρωταγωνιστικός ρόλος σηματοδοτούν την καλοδεχούμενη επιστροφή του Ερίκ Ζονκά («Η Ονειρεμένη Ζωή των Αγγέλων») στη σκηνοθετική δράση με ένα αστυνομικό θρίλερ στιβαρό αλλά υπερβολικά φορτωμένο διανοουμενίστικες ιδέες.

Με μόλις δύο μέτριες ταινίες («Le Petit Voleur», «Julia») στην εικοσαετία, η οποία ακολούθησε το εξαιρετικό ντεμπούτο του «Η Ονειρεμένη Ζωή των Αγγέλων», ο Ερίκ Ζονκά ξαναβρίσκει τη φόρμα του διασκευάζοντας ένα crime novel του Ισραηλινού Ντρορ Μισανί. Πρωταγωνιστής του άλλος ένας ταλαιπωρημένος από τους δαίμονές του αστυνομικός, ο αλκοολικός και αντικοινωνικός Φρανσουά, ο οποίος αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την εξαφάνιση ενός εφήβου. Στην έρευνα θα μπλεχτεί η μητέρα του αγνοούμενου, ένας πρώην καθηγητής του αλλά κι ένας συνάδελφος του Φρανσουά, που θέλει να στρέψει αλλού τις υποψίες ενοχής.

Η υπόθεση θα εξελιχτεί, όπως σε όλα τα μυθιστορήματα και τις ταινίες του είδους, με λανθασμένα στοιχεία, ανατροπές και νέα αδιέξοδα. Εκτός από την παρουσία ενός κομβικής σημασίας χαρακτήρα, ο οποίος μοιάζει να βρίσκεται στο κέντρο της πλοκής (κυρίως) για να σχολιάσει τη σχέση ζωής – τέχνης και πραγματικότητας – αναπαράστασης, αυτό το στιβαρό αλλά υπερβολικά φορτωμένο με διανοουμενίστικες ιδέες αστυνομικό θρίλερ προσπαθεί να κάνει την διαφορά με το πειστικό μυστήριο, τη ρεαλιστική ατμόσφαιρα κι έναν ενδιαφέροντα, ερμηνευτικά ριψοκίνδυνο πρώτο ρόλο που θα διχάσει.

Πηγή: athinorama.gr