Λέγοντας «Είπα τόσα πολλά “αντίο” αυτή την εβδομάδα, σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Υπέροχες στιγμές ήδη. Δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε ότι είναι μια κανονική εβδομάδα, γιατί δεν είναι» ο Γιούργκεν Κλοπ έδωσε το στίγμα για το τι θα ακολουθούσε μέσα στο Σαββατοκύριακο. Το τελευταίο Σαββατοκύριακό του ως προπονητής της Λίβερπουλ, καθώς σε λίγες ώρες θα έδινε το αποχαιρετιστήριό του ματς κόντρα στη Γουλβς. Ευτυχώς, μέσα στο Άνφιλντ, όπως έπρεπε και του άξιζε. Κι όμως, παρά τις επιτυχίες και τους τίτλους που έφερε τα τελευταία εννέα χρόνια, αυτό το «αντίο» μοιάζει κάπως άδοξο. Σαν να του λείπει κάτι.
Γεννημένος για το Άνφιλντ «Δεν είναι ένας κανονικός σύλλογος, είναι ένας ξεχωριστός σύλλογος. Είχα την τύχη να προπονήσω δύο ξεχωριστές ομάδες, τη Μάιντς και τη Ντόρτμουντ. Το να έρθω εδώ μοιάζει ως το τέλειο επόμενο βήμα για εμένα». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του Κλοπ, όταν τον Οκτώβριο του 2015 ανακοινωνόταν ως ο νέος προπονητής της Λίβερπουλ. Μια ανακοίνωση που σκόρπισε ενθουσιασμό στους οπαδούς των «Ρεντς». Βλέπεις, ο Γερμανός τεχνικός έμοιαζε να ήταν γεννημένος για τον πάγκο της Λίβερπουλ. Ήταν επαγγελματίας προπονητής που δεν λειτουργούσε ως στεγνός επαγγελματίας – θύμιζε περισσότερο έναν ρομαντικό επαναστάτη. Η φιλοσοφία και η λογική του ταίριαζαν γάντι στους «Ρεντς»: είχε αποδείξει τα προηγούμενα χρόνια ότι ήξερε να φτιάχνει ομάδες, να αναδεικνύει παίκτες, να οδηγεί συλλόγους στην κορυφή απέναντι στα μεγαθήρια – δύο συνεχόμενες χρονιές η Μπάγερν Μονάχου είδε την πλάτη του στο Γερμανικό πρωτάθλημα. Και η Λίβερπουλ το είχε ανάγκη αυτό. Να παλέψει με τα μεγαθήρια της Αγγλίας. Να τα κερδίσει. Να επιστρέψει στην κορυφή.
Ακόμα και η εμφάνισή του ταίριαζε με τη Λίβερπουλ: πάντα με φόρμες κι ένα baseball cup στο κεφάλι, έμοιαζε σαν λιμενεργάτη που μόλις είχε βγει από την παμπ, αφού πρώτα είχε πιει στα γρήγορα 2-3 μπύρες. Ο ενθουσιασμός του; Θα μπορούσε εύκολα να είναι στην κερκίδα και όχι στον πάγκο. Όμως το ποδοσφαιρικό του IQ ήταν που έκανε την διαφορά. Ο Κλοπ κατάλαβε από την αρχή, πως πριν από τα μεγαθήρια, οι «Ρεντς» έπρεπε πρώτα να παλέψουν με τον εαυτό τους και τα κόμπλεξ τους. Η Λίβερπουλ τις τελευταίες δεκαετίες ήταν μια συμπαθητική προς μέτρια ομάδα. Δεν είχε πάρει πρωτάθλημα από το 1990, ενώ στην Ευρώπη είχε μερικές εκλάμψεις (όπως η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005) – εκλάμψεις που όμως έμοιαζαν να στηρίζονται στους ηρωισμούς των παικτών της. Δεν είχε σταθερότητα, δεν είχε αίγλη, δεν είχε την εικόνα ομάδας που όλοι ήθελαν να παίξουν. Οι περισσότεροι παίκτες την έβλεπαν ως μεταβατικό στάδιο για να πάρουν μεταγραφή στους «μεγάλους». Και ο Κλοπ ξεκίνησε από εκεί το έργο του. Όχι να την πάει στην κορυφή με το καλημέρα, αλλά να την κάνει ομάδα. Μια ομάδα που θα έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο, θα πρωταγωνιστούσε σε Αγγλία και Ευρώπη – μια ομάδα ελκυστική για όλους τους παίκτες. Φαινόταν πως αν τα έφτιαχνε αυτά θα ερχόταν και η κορυφή. Και η Λίβερπουλ του σήμερα, φτιάχτηκε βήμα-βήμα, αγώνα-αγώνα και σεζόν-σεζόν. Σαν ένα παζλ, ο Γερμανός έβλεπε τι έλειπε και έκανε τα πάντα για να το διορθώσει. Να την χτίσει τόσο για το σήμερα όσο και για το… αύριο, είτε αυτός ήταν στο τιμόνι της είτε όχι.
Οι τίτλοι δεν ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Και τα κατάφερε σε ένα μεγάλο βαθμό. Συνδύασε έμπειρους παίκτες με τα πιτσιρίκια της Ακαδημίας της Λίβερπουλ. Ανακάτευε πάντα την τράπουλα, ώστε να έχει όσους περισσότερους έτοιμους παίκτες μπορούσε. Κι είχε αυτό το μαγικό ραβδάκι ώστε να παίρνει το 100% από τους ποδοσφαιριστές του. Και οι επιτυχίες ήρθαν. Η Λίβερπουλ πήρε το πολυπόθητο πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια, πήρε και το Τσάμπιονς Λιγκ, πήρε Κύπελλα Αγγλίας (FA και EFL), πήρε και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων το 2019. Όμως, όλοι αυτοί οι τίτλοι δεν ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Γερμανού τεχνικού στα χρόνια του στη Λίβερπουλ. Η μεγαλύτερή του επιτυχία ήταν ότι σε αυτά τα εννέα χρόνια που έκατσε στον πάγκο των «Ρεντς», η ομάδα πρωταγωνίστησε. Ήταν συνεχώς μέσα στους στόχους της, χτύπαγε κάθε χρόνο πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό τίτλο, είχε γίνει φόβος για όλα τα κλαμπ της Ευρώπης (εκτός ίσως από τη Ρεάλ Μαδρίτης, να τα λέμε αυτά). Ο Κλοπ της έδωσε τίτλους, μα πάνω από όλα της έδωσε (ξανά) αίγλη. Κι αυτό δεν θα το ξεχάσει ποτέ κανένας οπαδός της.
Το… άδοξο τέλος Μετά από εννέα επιτυχημένα χρόνια, είναι κάπως περίεργο να μιλάμε φέτος για άδοξο τέλος. Αλλά αυτό είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί σε όλους τους οπαδούς της Λίβερπουλ. Ξέροντας εδώ και μήνες ότι το τέλος πλησιάζει, όλοι ήθελαν ένα «αντίο» κινηματογραφικό. Με το πρωτάθλημα, με τον τίτλο στο Europa League, ένα τέλος που θα γινόταν ταινία μια ημέρα. Δυστυχώς, αυτό δεν ήρθε ποτέ. Στο τέλος όλα πήγαν στραβά. Η ομάδα έσκασε; Η ομάδα ξενέρωσε; Τελείωσαν οι άσοι από το μανίκι του Κλοπ; Ποιος ξέρει. Ίσως και να ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας ομάδας και ενός προπονητή που έπαιζε για εννέα χρόνια στα «κόκκινα» για να τα κερδίσει όλα. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, τίποτα δεν θα αλλάξει τον ρόλο του Γιούργκεν Κλοπ στη Λίβερπουλ. Κάποιοι θα γελάσουν, λέγοντας ότι πήρε ένα πρωτάθλημα στα 9 χρόνια που έμεινε στο λιμάνι και ίσως να έχουν δίκιο. Αλλά στην περίπτωσή του, δεν παίζουν ρόλο οι αριθμοί, αλλά ο τρόπος: η νοοτροπία της πρωταθλήτριας που της χάρισε. Για αυτό κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει ότι ήταν αυτός που πήρε μια ομάδα που ζούσε τα δικά της «πέτρινα χρόνια» και την έκανε μια από τις καλύτερες της Ευρώπης. Αυτό το βίντεο που ακολουθεί τα λέει όλα για τη συνεισφορά του Κλοπ, όχι μόνο στη Λίεβρπουλ, αλλά πάνω από όλα στους οπαδούς της:
Πηγή : andro.gr
