Στα γραφικά στενά της Πλάκας, περπατήσαμε με την Μεσσήνια Νεκταρία Ελευθερία Φιλντίση, η οποία είναι υποψήφια στην 1η Δημοτική Κοινότητα του Δήμου ΑΘηναίων , με τον συνδυασμό του Κώστα Μπακογιάννη, “Αθήνα Ψηλά”. Πρόκειται για μια δυνατή νομική προσωπικότητα, που έχει διάθεση να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με την πολιτική;
Ως άνθρωπος πάντοτε ένιωθα την εσωτερική ανάγκη να ασχοληθώ και να βοηθήσω στους τομείς που έχουν σχέση με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Επιπλέον ήθελα και θέλω, τόσο η ίδια όσο και η οικογένεια μου και οι συνάνθρωποι μου, να ζούμε σε μία όμορφη και λειτουργική πόλη.
Η απόφασή μου να ασχοληθώ με την πολιτική, αν και θεωρώ ότι δεν είναι η συγκεκριμένη λέξη η ερμηνεία της συγκεκριμένης απόφασης μου, διότι ο Δήμος έχει καθαρά σχέση, με τα κοινά, τη γειτονιά και σίγουρα πυρήνας όλων είναι ο άνθρωπος, στηρίχτηκε λοιπόν, αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι ως μονάδα δε μπορώ να προσφέρω αλλά και να υλοποιήσω όσα ονειρεύομαι και επομένως θα πρέπει να ενταχθώ σε μία ομάδα.
Τι είδατε στον κο Μπακογιάννη και αποφασίσατε να κατεβείτε υποψήφια με τον συνδυασμό του;
Ο κος Μπακογιάννης είναι ένας νέος άνθρωπος, μορφωμένος, καλλιεργημένος, ο οποίος έχει δώσει δείγματα γραφής, αρχικά ως Δήμαρχος Καρπενησίου το 2011 και έπειτα ως Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας .
Τα έργα του «μιλούν» από μόνα τους για τον ίδιο, οπότε δεν θεωρώ ότι πρέπει αναλυτικά να τα αναφέρω, γιατί πλέον είναι ευρέως γνωστά σε όλους μας.
Κατόπιν όμως και της σχετικής συνάντησης που είχαμε όλοι οι υποψήφιοι τόσο μαζί του, όσο και με τους υπευθύνους του γραφείου του και της ομάδας που μας υποστηρίζει, πείστηκα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο απλό με πολλές, ενδιαφέρουσες, πρωτοποριακές αλλά και το κυριότερο άμεσα υλοποιήσιμες ιδέες και προτάσεις, που επιθυμεί να επαναφέρει την Αθήνα μας σε κανονικότητα και που οι σκέψεις του συνάδουν με τις δικές μου θέσεις και τοποθετήσεις.
Με τι θέλετε να ασχοληθείτε αν εκλεγείτε;
Εφόσον με τιμήσουν οι πολίτες του Α΄ Διαμερίσματος με την ψήφο τους και εκλεγώ, θα ήθελα να ασχοληθώ με τον κοινωνικό τομέα.
Ειδικότερα με τις νέες μητέρες, τους ηλικιωμένους, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, τους εφήβους, τους άστεγους, τους μετανάστες και για να μη σας κουράζω, με ό,τι γενικότερα έχει σχέση με τον άνθρωπο και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του.
Επιθυμία μου είναι να επαναφέρω την ¨κανονικότητα¨ στη ζωή, του καθενός από εμάς, ώστε να ζει σε μία πιο όμορφη πόλη, καθώς και να συμβάλω στην επίλυση πρακτικών ζητημάτων που τον απασχολούν και τον δυσκολεύουν.
Σε κάθε περίπτωση επιθυμώ να ασχοληθώ με το θεσμό της οικογένειας που είναι η σημαντικότερη κατά τη γνώμη μου επένδυση και να παρέχω οποιασδήποτε μορφής βοήθειας χρειαστεί για τη στήριξή της.
Είσαι μητέρα δύο παιδιών 16 και 11 ετών. Ο χρόνος που περνάτε είναι επαρκής;
Το 2003 ο Θεός με βοήθησε και έγινα πρώτη φορά μητέρα και το έτος 2007 ήρθε στη ζωή και το δεύτερο κοριτσάκι μας. Πιστεύω πραγματικά και νιώθω ότι είμαι ευλογημένη.
Αυτά τα δύο παιδιά είναι όλη μου η ζωή.
Ουδέποτε έβαλα οιαδήποτε προτεραιότητα πάνω από αυτά τα δύο.
Αντιθέτως δεν άσκησα την ελεύθερη δικηγορία, που ήταν όνειρο ζωής, αλλά εντάχθηκα σε πιστωτικό ίδρυμα, για να μπορώ να έχω όσο το δυνατόν ανθρώπινο ωράριο, ώστε να είμαι δίπλα τους, στο διάβασμά τους, στα φροντιστήρια τους, στις δράσεις τους, στα προβλήματά τους.
Όσοι με γνωρίζουν και με ζουν καθημερινά, ξέρουν πολύ καλά ότι σε βραδινές κοινωνικές εκδηλώσεις, που δεν μπορώ να παρίσταμαι έχοντας και τα παιδιά μου μαζί, έχω αποφασίσει να μην παρευρίσκομαι.
Αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματεύομαι με τίποτε.
Και ξέρετε γιατί; Γιατί η ζωή των παιδιών μας είναι στιγμές και «μυρωδιές». Αν ο γονιός τις χάσει, αυτές δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά. Και στο πέρας των χρόνων και όταν επέρχεται η ωριμότητα από όσα βιώνεις, καταλαβαίνεις ότι τελικά αυτές οι στιγμές είναι που απομένουν και σε συντροφεύουν ως το τέλος της ζωής σου. Μία σχολική γιορτή, ένα παγωτό στο χέρι, ένα Σάββατο βλέποντας παιδική ταινία όλη η οικογένεια, το φαγητό την Κυριακή με όλους μαζί τους αγαπημένους σου, τα γλυκά που φτιάχνεις για να τα ευχαριστήσεις, τα γέλια και τα παιχνίδια στις καλοκαιρινές διακοπές, η αγωνία για τις εξετάσεις τους.
Γι’ αυτό το λόγο και δε τις θυσιάζω και είμαι δίπλα τους.
Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι σας ως μητέρα;
Οι μεγαλύτεροι φόβοι μου, δε διαφέρουν από όσους έχουν και σκέφτονται όλοι οι γονείς.
Φοβάμαι πολύ για την υγεία τους, ψυχική και σωματική.
Για τη σωστή παιδεία και ανατροφή τους, που ναι μεν θα λάβουν από την οικογένεια μας, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω και τα ερεθίσματα που θα λάβουν από άλλους συνομήλικους τους, οι οποίοι πιθανώς θα βιώνουν άλλη καθημερινότητα στην οικογένεια τους και θα έχουν διαφορετικές αρχές και συνήθειες .
Φοβάμαι για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Ταλανίζει το μυαλό μου η εξής ερώτηση: εφόσον σπουδάσουν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα που θα επιλέξουν;
Θα έχουν την ευκαιρία μετά να ενταχθούν σε έναν σοβαρό εργασιακό χώρο, με αξιοκρατικές διαδικασίες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ή θα αντιμετωπίσουν αυτό που συνήθως αντιμετωπίζουν πλέον οι νέοι μας, λόγω της αλματώδους ανάπτυξης της ανεργίας στη χώρα μας, ήτοι την πλήρη αποκαθήλωση των προτύπων τους, των επιλογών τους και των ονείρων τους για ένα καλύτερο αύριο;
Τέλος θα μπορέσουν να έχουν δίπλα τους ένα σωστό άνθρωπο που θα τις νοιάζεται και θα τις αγαπά, που θα του λένε «δεν είμαι καλά, είμαι άρρωστη, κουράστηκα» και θα τρέχει να τις αγκαλιάσει και να τις στηρίξει;
Που θα τις κάνει να γελούν και θα δημιουργήσουν οι δύο τους μία ολοκληρωμένη και υγιή οικογένεια, η οποία θα στηρίζεται στα γερά θεμέλια της αγάπης, του σεβασμού, της εκτίμησης και της αλληλοβοήθειας;
Στέλνετε τα παιδιά σας σε Δημόσιο Σχολείο. Η Δημόσια εκπαίδευση είναι επαρκής; Είστε ευχαριστημένη;
Πράγματι στηρίζω το θεσμό του Δημόσιου Σχολείου έμπρακτα. Και η ίδια φοίτησα στο 12ο Δημόσιο Σχολείο Αθηνών, όπως και τα παιδιά μου και έλαβα εξαίρετη μόρφωση αλλά και αρχές .
Έχω στο παρελθόν «παλέψει» για τη διατήρηση του δημόσιου σχολείου στο Κολωνάκι και συγκεκριμένα του 15ου Δημοτικού Σχολείου. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν σπουδαίοι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα, με διάθεση για εργασία και με σημαντικές γνώσεις. Υποστηρίζω τη δωρεάν παιδεία γιατί θεωρώ ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας, ως πολίτες, να έχουν τα παιδιά μας την εκπαίδευση που τους αξίζει, δωρεάν και ιδίως την σημερινή εποχή που η οικογένεια βάλλεται από την οικονομική κρίση.
Σε κάθε περίπτωση όμως το δημόσιο σχολείο για να είναι λειτουργικό και αποτελεσματικό, θα πρέπει να έχουν προηγηθεί κάποιες ενέργειες και να έχουν θεσμοθετηθεί, ώστε να επιστρέψει το δημόσιο σχολείο στην κανονικότητα του.
Ήτοι, θα πρέπει να ενισχυθεί με αξιόλογο επιστημονικό προσωπικό, με υλικό και να υπάρχουν οι δέουσες κτιριακές εγκαταστάσεις, ώστε να είναι τα παιδιά μας, πάνω από όλα, ασφαλή.
Να εναρμονιστεί με τα νέα δεδομένα που υπάρχουν και στην Ευρώπη.
Να εντάξει στο κυρίως πρόγραμμα του και όχι στο ολοήμερο, που ουσιαστικά πλέον κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του, λόγω έλλειψης προσωπικού, αποτελεί ώρες ξεκούρασης, τομείς όπως την Ρομποτική, τις ξένες γλώσσες, τη δημιουργική γραφή, την ιστορία της τέχνης, την πληροφορική, τον επαγγελματικό προσανατολισμό, την ενημέρωση των νέων για όσα συμβαίνουν στην προεφηβική και εφηβική ηλικία, τα αθλήματα, αλλά όλα τα παραπάνω να έχουν τις κατάλληλες προδιαγραφές, τις προϋποθέσεις και το εκπαιδευτικό προσωπικό, ώστε τα παιδιά μας, πλέον πραγματικά και ουσιαστικά να λαμβάνουν τα σωστά εφόδια για τη ζωή τους.
Ο εθελοντισμός τι σημαίνει για εσάς;
Με μία πρόταση θα σας απαντήσω. Τρόπος ζωής.
Αγαπάτε πολύ την Τέχνη και τον πολιτισμό. Τι θα αλλάζατε στην Αθήνα πάνω σε αυτόν τον Τομέα.
Πράγματι από την πατρική μου οικογένεια έχω πάρει αυτή την αγάπη για τις τέχνες, τη μουσική, τον πολιτισμό και το διάβασμα αξιόλογων βιβλίων.
Τόσο η ίδια όσο και η αδελφή μου, από την προεφηβική μας ηλικία, διαβάζαμε τα βιβλία που μας αγόραζαν οι γονείς μας με πολλή αγάπη.
Το πρώτο μου βιβλίο ήταν το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη, αλλά είχα διαβάσει και πολλά άλλα βιβλία αξιόλογων συγγραφέων όπως ενδεικτικά σας αναφέρω, των Καραγάτση, Καζαντζάκη, Ξενόπουλου, Τολστόι, Ζωρζ Ωνέ, Ντοστογιεύσκι, Όργουελ .
Επίσης, οι γονείς μου είχαν καθιερώσει να επισκεπτόμαστε τουλάχιστον μια φορά το μήνα, έναν αρχαιολογικό χώρο, ένα μουσείο ή ένα ωραίο θέατρο.
Έχοντας λοιπόν αυτή τη «μαγιά» από τα παιδικά μου χρόνια, συνεχίζω ως και σήμερα να ασχολούμαι με τους συγκεκριμένους τομείς.
Είμαι μέλος στους φίλους στο “Μουσείο Μπενάκη» και στο ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος».
Θεωρώ και υποστηρίζω ότι ο λαός που γνωρίζει την ιστορία του, δεν επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος.
Επειδή πραγματικά υπάρχουν πολλοί μορφωμένοι άνθρωποι στη χώρα μας, αλλά δυστυχώς λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην παιδεία, δεν έχουμε ως λαός γενικότερη μόρφωση, αλλά εξειδίκευση μόνο στους συγκεκριμένους τομείς που ο καθένας από εμάς ασχολείται, λόγω επαγγέλματος, θα πρότεινα αρχικά όπως ανέφερα και παραπάνω να ενταχθούν στο σχολικό πρόγραμμα και ορισμένες διδακτικές ώρες που θα αφορούν στον πολιτισμό μας και στην ιστορία της τέχνης, καθώς και να ενισχυθεί το μάθημα της ιστορίας, με επισκέψεις σε ιστορικούς χώρους και να απαλλαγούν τα παιδιά μας από τη νοοτροπία που επικρατεί ως σήμερα, ήτοι να «παπαγαλίζουν» και όχι να εμβαθύνουν και να κατανοούν την ιστορική και πολιτισμική μας κληρονομιά.
Επιπλέον να δοθούν κίνητρα στους Έλληνες πολίτες να επισκέπτονται τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία μας, ώστε να γνωρίσουν τον πολιτισμό της πατρίδας μας και να μην αποτελεί αυτό, οικονομικό έξοδο για τον καθένα από εμάς.
Είστε ευχαριστημένοι από τους πολιτικούς της χώρας μας;
Δε θα πω ψέματα. Η απάντηση είναι η εξής:
Σέβομαι την πείρα και τη γνώση των μεγαλύτερων ηλικιακά πολιτικών μας, γιατί αυτά τα εφόδια που έχουν, κτίζονται σταδιακά μέσα από καταστάσεις που αντιμετωπίζουν στην πολιτική τους πορεία.
Τους θέλω όμως πιο κοντά στους ανθρώπους και εντελώς μακριά από καταστάσεις που αντίκεινται στις αρχές μου. Χωρίς ξύλινη γλώσσα. Κοντά στις ευαίσθητες ομάδες, πχ ηλικιωμένους, παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες.
Τους θέλω άφθαρτους, ανεξάρτητους, δίκαιους και αντικειμενικούς, που θα λειτουργούν με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδας μας και του πολίτη.
Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Να πράττουν τα δέοντα ανεπηρέαστοι από μικρότητες και συμφέροντα.
Αυτό για εμένα είναι υγιής πολιτικός και έτσι επιθυμώ να είναι οι άνθρωποι που θα εκλέγονται κάθε φορά από εμάς. Με αυτόν τον τρόπο θα επιτευχθεί το επιθυμητό, ήτοι η Ελλάδα μας να γίνει επιτέλους Κράτος Δικαίου και «μοντέλο» για τις λοιπές Ευρωπαϊκές Χώρες.
